Bir Zamanlar Kültürel Bir Blogta

Matt Smith'in vedasının ardından Doctor Who yeni bir oyuncuyla yoluna devam ediyor: Peter Capaldi ! Dün gece BBC One'da yayınlanan bölümle Capaldi'nin birinci, dizininse sekizinci sezonu başlamış oldu. Beklenti bir hayli büyüktü. Çünkü dizi 50. yıl özel bölümüyle TV tarihinin belki de en unutulmaz dakikalarını izleyiciye yaşatmış, bir ay sonra da 11. Doktor ve dönemini harika bir bölümle sonlandırmıştı. Kısaca çıta bayağı bir yükselmişti. 12. Doktor'umuz Peter Capaldi'den de beklenti büyüktü. Ne de olsa David Tennant ve Matt Smith gibi iki harikulade Doktor'un halefi olacaktı. Sonra posterler, kısa videolar, röportajlar geldi. Capaldi farklıydı. Bayağı bir farklıydı. Patlayacakmış gibi duran gözler ve çatık kaşlar... Sekizinci sezonun ilk bölümü Deep Breath 'in başına bu heyecanla oturdum. Daha ilk saniyede karşımıza çıkan bir dinozor Victoria dönemi Londra'sında kükrüyordu. İşte o an bir gururlandım. Dizi daha önce pek çok defa efsanevi kareler

Not: Spoiler içerir.         14 sene önce başlayan yedi filmlik geniş bir seri X-Men . Ana üçleme (X-Men, X2 ve Last Stand), iki spin-off (X-Men Origins: Wolverine ve The Wolverine), bir reboot vari prequel (First Class), farklı yönetmenler ve sayısız mutant... Ancak bu çeşitliliğin ve yönetmen değişikliklerinin serideki filmlerin dokusunda ve lezzetinde farklılık yarattığı aşikar. İşte Days of Future Past bu noktada önem kazanıyor. Filmin en büyük misyonu tüm seriyi bir kalıba oturtarak şekle sokmak. Sadece ton olarak da değil filmler arası olaylardaki bazı açıkları mantık çerçevesine sığdırmak... Film tüm bunları yerine getirirken de öncelerindeki en sevilen unsurları bünyesinde barındırmaya dikkat ediyor.         Yönetmen Bryan Singer gelecekte geçen sahnelerde karakterlerle de bağlantılı olarak ana üçlemeye yakın bir tarz izlerken, 70'leri anlatan bölümlerde First Class'ın en büyük artılarından biri olan o nostaljik atmosferi korumayı başarmış. Mesela üçlemedeki fil

Not: Spoiler riski yüksektir.         Lego, çocukluğumuzda neredeyse hepimizin eline bir şekilde mutlaka geçmiştir. Şahsen ben anaokuluna giderken ülkemizde çok ünlüydü. Öyle ki gazeteler, küçük karton kutu içine konularak satılan versiyonlarını sık sık dağıtırlardı. Havanın soğukluğuyla buz kesen bu minik kutuları sabahları hevesle açar içindeki Lego'larla keyifle oynardım. Ancak yaşımın verdiği sorumsuzluktan ve bazı parçaların çok küçük olmasından dolayı çoğunu kaybettim. Hatta bazı küçük parçaları kapıların anahtar deliklerine tıkmışım. Tıkmışım diyorum çünkü aradan geçen yıllar bunu unutmamı sağlamış. Hatırlama anı ise dün Lego'nun sinema filmini izlerken gerçekleşti. Daha sonra eve gelir gelmez odamın kapısındaki anahtar deliğine baktım. Küçük sarı bir parça tam da oradaydı.         Peki bu birbirine takıp çıkarılabilen, kısıtlı hareket kabiliyetine sahip oyuncaklardan herkese hitap edecek kadar eğlenceli ve başarılı bir film yapılabilir miydi? Üstelik görsellikle s